فرشته ها چه آرام و بي صدا مي آيند و مي روند !

حتي خيلي وقتها آمدنشان را متوجه نمي شويم

مي آيند .. مي روند .. مي گويند .. مي خندند .. مي گريند .. مي رقصند

طوفان به پا مي كنند ... مي چرخند و مي خوانند و غم و شادي را زمزمه مي كنند

چه خوب ...!

ولي غم بزرگ آن است كه بودنشان را در نبودنشان مي فهميم ... در سكوت !

وقتي مي روند و خبري نمي آيد .. صدايي بر نمي خيزد و جز صبر ما را چاره اي نيست

آنگاه است كه ياد اولين صدا .. اولين كلام .. و يا اولين ديدار، وجودمان را به لرزه مي نشيند

آرزوها در وجودمان دوباره خانه مي كنند .. و اميد طلوع خورشيد غروب كرده، آنچنان سر مست و شادمانمان مي سازد كه شب را فراموش مي كنيم .. حتي شعراي درخشان مغرورش را